Hüznü yaşamak, hüzünle yaşamak nihai saadete ermek demektir. Allah (C.C) ahirette hüzne ve korkuya uğramayacakları müjdelemekte kullarına. Evet hüznü yaşamak. Hüzünle yaşamak ne güzeldir. Zira hüznü yaşayanda vardır insan sevgisi, Hak sevgisi…
Hüznü yaşayanda gönül ibresi duyarlı, hassas demektir. O acı duyar acılı olanlara, o da kanar başkaları kanadıkça. O dert sahibidir, dertlilerle beraber.
Hüzünlü gönül kaynar tıpkı bir pınar gibi. Şırıl şırıl inciler akar ondan. Hikmet fışkırır gönlünden ,nur akar dudaklarından, aşk dolanır damarlarında.
Hüzün, hüzün ne güzel şeysin sen! Muhtaç olduğun Kudret’i unutturmazsın, boynunu bükersin gönlüne doğru ve göz kapaklarının altına akar, kirlerinden arınırsın.
Hüznü yaşamak; günümüz insanın hurdaya dönen gönüllerine üzülmektir. Aydınlığı cehalette arayan, temizliği çöplükte arayan insanın çaresizliğine üzülmektir hüznü yaşamak. Hüznü yaşamak; Sağduyuyu yitirmiş hislere üzülmektir, kirlenen tertemiz bedenlere üzülmektir, Haktan kaçan halka üzülmektir, hakkı görmemeye üzülmektir, hakkı duymamaya üzülmektir.
Hüznü yaşamak; ‘müminin derdiyle dertlenmeyen bizden değildir’ diyen O büyük şefkatlinin yolundan gitmektir. Hak ibresini kaybetmiş şu yalan dünyada hüzünlü olmak ne güzel değil midir?
Ya Rab ! Bizleri ibresi kopanlardan eyleme… Amin.
Sebahattin BİLGİÇ