3 Mart Çarşamba akşamı KİD-YAD (Kırklareli İnsani Değerleri Yaşatma Derneği)’nin düzenlemiş olduğu Ahmet Cevdet Paşayı anma programı vardı. Bizde Edirne’den dost ve kardeş derneğin etkinliğine kalabalık bir grup katıldık. Gerek Kırklareli’li vatandaşların, gerek üniversite camiasının ve gerekse devlet erkânının büyük ilgi gösterdiği anma programı, bir vefa örneği olarak icra edildi.
Her insan için takdir edilmiş bir ömür var. Bu ömür bazılarımız için kısa, bazılarımız için ise biraz daha uzundur. Fakat en uzun yaşayan insan daha da ömür ister. Seksen yıl, doksan yıl yaşamış bir kişiye “Ne anladın bu ömründen?” diye sorsanız, der ki, “Ah evladım, göz açıp kapayıncaya kadar çabucak geçti.”
25 Şubat 2010 Perşembeyi cumaya bağlayan gece mevlit kandili. Resulullah Efendimizin dünyaya teşriflerinin 1439. seneyi devriyesi. Mehmet Akif şöyle satırlara dökmüş bu müjdeli geceyi:
“On dört asır evvel, yine böyle bir geceydi,
Kumdan, ayın on dördü, bir öksüz çıkıverdi!”
İmam Hatip Lisesi son sınıfına giden bir oğlum var. Önceki akşam iş çıkışı eve gittiğimde dalgın ve üzgün olduğunu gördüm. Şüphesiz beni üzen Danıştay kararı oğlumu fazlasıyla üzmüştü.
Meslek lisesi öğrencileri YÖK’ün katsayı farkını indirmesinden sonra büyük bir aşkla üniversiteye hazırlanmaya başladılar. Dershanelere kayıt yaptırdılar, bazıları alan değiştirdi. Hem meslek liselerine kayıtlarda artış oldu hem de çocukların üniversiteye girebilme inançları arttı.
Arkadaşlar arayıp bu haftaki sohbet sırasının bu acizde olduğunu hatırlattılar. Ben de hemen sahifemi ve sohbet gününü kontrol edeyim dedim. Bakara suresi 220–224.ayet-i kerimeler, gün; 4 Şubat. Muhterem Hocam Mahmut Esad Coşan Hocaefendi’nin vefat yıl dönümü. İçimi bir hüzün ve hasret kapladı. Kıymetini bilemediğimiz, mesajını kavrayamadığımız hocamız aramızdan dokuz yıl önce bugün ayrılmıştı. Nurullah Genç’in şiirini hatırladım:
Hüzün gözlerinden ruhuma düşer,
İçim acılarla yoğrulur pişer,
Ey hicran yıldızı Ahsen-i beşer,
Dualarda seni hissediyorum…
Artık her türlü habere ulaşmak mümkün. Gerek internette, gerekse televizyon kanallarında olan bitenleri öğrenmek parmaklarımızın ucunda. Son yarım asırdır herhalde insanlar parmaklarını bu kadar kullanmamıştır. Hele cep telefonu kullanıldığından bu yana başparmaklar müthiş bir fonksiyona kavuştu.
Habere ulaşmak bu kadar kolay ama haberleri seyrederken çoğu zaman insanın içini kasavet kaplıyor, seyrettikçe insan kahroluyor. Düşünüyorum da küçük çocuğu olanların haberleri çocuklarıyla seyretmesi oldukça sakıncalı. Zira reyting kaygısıyla canavara dönüşen televizyon kanalları insanımızın sağduyusunu yok etme savaşı veriyor.
Son yorumlar